Lopen door bergen met een knallende afsluiter

In het vorige bericht heb ik jullie lekker gemaakt met onze eerstvolgende bestemming: Kalaw, met einddoel Inle Lake. Wat jullie echter nog niet weten,  is op welke manier we daar zijn gekomen. Nou... ik kan jullie vertellen dat deze 'Nordic-walking-boys' maar liefst 65 kilometer te voet hebben afgelegd (van Kalaw naar Inle Lake)! En dat in drie dagen tijd. Hierbij een verslag van deze 'mega actieve leefstijl' activiteit.

De eerste dag was echt het zwaarst! 25 kilometer lopen door de bergen en dat voor twee doorgewoekerde 'zitters'. Maar optimistisch als we zijn, begonnen we vol goede moed en frisse .. 'tegenzin' .. uhum, ik bedoel 'energie' aan de tocht. Gelukkig zijn Esther en Jaap echte trekkers, aan wie we veel steun hadden. Een bijkomend voordeel was dat we de tocht vàn Kalaw, náár Inle Lake maakten en niet andersom, aldus het bookingskantoor. Dit zou namelijk overwegend afdalen zijn in plaats van klimmen☺️... Hier hebben we in de praktijk echter weinig van gemerkt: zigzaggend ten onder!

We liepen door bossen en farm-lands waarop verschillende gewassen groeien. Hoog in de bergen waren er overwegend pijnbomen, waaruit hars wordt gewonnen om boten waterdicht mee te maken. Iets lager, kleurde het landschap groen en en rood van chilli-pepers, die op authentieke wijze, met de hand(!), worden geplukt door gesluierde Paok (lokale stam) vrouwen met een gevlochten mand op hun rug. De tijd leek er stil gestaan te hebben: mooi en puur. Weer enkele meters lager, waren de akkers vrolijk geel van sesambloemen die nu volop in bloei staan. Afwisselen passeerden er meerderen malen wagens die voortgetrokken werden door koeien en mensen die water vervoerden op hun schouders met behulp van een bamboestok en twee tonnen.  

Net voor zonsondergang arriveerden we in een dorpje. Het hart van de gemeenschap bestond uit een grotere open plaats, waar jongeren aan het voet-volleyballen waren. Geen smartphone of ander digitaal vermaak in velden of wegen te bekennen. In het dorp is 'persoonlijke aandacht voor elkaar' de standaard, simpelweg omdat er geen alternatieve (communicatie) middelen zijn. 

Verderop in het dorpje troffen we een klein huisje op palen aan waar we de nacht zouden doorbrengen, samen met de familie die er woont. Maar eerst fristen we ons op. Niet met een vertrouwde douche, maar gewoon met water uit de regenton, dat overigens erg schoon was. Want van stromend water, electriciteit of laat staan internet was geen sprake. 

Na zonsondergang aten we pittige vis, pumpkin curry, rijst en gefrituurd deegwaar (lijkt op Indisch naanbrood), vergezeld met een Aziatisch soepje en een zelfgestookte rijstwijn: heerlijk en bijna allemaal zelf geteeld!

Na een aantal potjes 'toepen' (kaartspel), sliepen we als roosjes met kleding aan op een eiermatje onder een dikke deken, want in de bergen koelt het behoorlijk af!

De volgende ochtend - zegmaar rustig nacht, het was namelijk pas 6:00 uur - was ik zowaar als eerste uit de veren. Ik liep naar het bamboe-huisje om mijn 'behoefte' te doen. Enigsinds beduusd keek ik om me heen. Ik zag een prachtig dal, gevuld met mist, omarmd met bergtoppen, waarboven een diep oranje-rose gloed opdoemde: sun-rising☀️. Ik denk toch wel een van de mooiste die ik ooit heb gezien, zeker omdat het een totale verassing was

Na opnieuw een heerlijke maaltijd - ditmaal een ontbijt - vertrokken we uitgerust op weg naar ons tweede onderkomen: een klooster op een heuvel 20 kilometer verderop.   

Op het heetst van de dag liepen we door een dal waar een rieviertje door stroomt. Het water lonkte om bezwommen te worden en dat deden we dan ook! Dit was tevens 'het' uitgesproken moment om ons eens echt goed te wassen, want de waterton-kattenwas-sessie was niet heel effectief.. 

Het laatste stuk op weg naar het klooster namen we een sprintje, want we sliepen met 30 medetrekkers in één ruimte. En of wij graag de beste plekjes wilden bemachtigen? JAZEKERS! Haantje de voorste

De nacht in het klooster was ronduit dramatisch! Het was koud, gehorig en er liep 's nachts een poes met kitten te miauwen. Een lichtelijk oversized Frans mokkel was hier niet van gediend en dat mocht de hele zaal horen. Uiteindelijk was ik het zat. Ik stond op, pakte de kat en gooide deze naar buiten: opgelost. Lekker kattig maar wel effectief! 

Na opnieuw een pittig stuk lopen, zagen we Inle Lake. We lunchten en namen daarna de boot over moerassig water met mooie drijfplanten, houten huisjes en vissers die hun buit binnen haalden. 

Twee uur later arriveerde we in ons hotel in Nyuang Shwe en daar kwam ik tot de vervelende ontdekking dat ik mijn telefoon in het vorige guest house had laten liggen. Stom, stom, stom! Maar gelukkig had niemand hem gestolen en lag hij er nog. 'Always look on the bright side of life'. Dit betekende wel dat we weer helemaal terug moesten naar Kalaw, maar dat was een probleem voor latere zorg. 

De volgende avond was het tijd om de 'bluumkes eens flik buuten' te zetten, want het was party-party-time in het Inle Lake district. Op 25/26/27 en 28 november vieren de locals een aantal dingen: ten eerste is het volle maan, wat hier erg belangrijk is. Vraag me niet waarom ☺️.  Ten tweede eindigt de 8e maand van de Buddistische kalender vlak voor Sinterklaas, wat tevens betekent dat het regenseizoen stopt. Ten derde verlossen mensen zich eind november van hun zondes, door een ballon de hemel in te sturen: één en àl symboliek en tevens een goed excuus om het er eens flink van te nemen, mèt alle risico's van dien.... Hierna lees je een verhaaltje waaruit blijkt wat ik met deze mysterieuze risico's bedoel:

Vol verwachting keken we naar een een stoffig veld waar ongeveer 30.000 mensen op plastic matjes naar de hemel staarden. In het midden begon langzaam een luchtballon op te stijgen ter grote van een kleine vrachtwagen. Gestaagd dreef de ballon naar een hoogte van ongeveer  50 meter. Plots klonk er een knal, gevolgd door mooie flitsen in heldere kleuren: fire-work! De vonken vlogen alle kanten op en raakte diverse malen het publiek, hoewel de ballon mondjesmaat bleef stijgen. De knallen werden luider en de flitsen intenser. Toen ging het fout! Op zo'n 100 meter hoogte, vatte de ballon vlam en begon in rap tempo te dalen richting de toeschouwers. Het veld was zo groot dat wij niet eens konden zien waar de balon precies insloeg. Het enige dat we hoorden, waren de sirenes van de brandweer en ambulance. Na enkele minuten van schrik, ging het festival door alsof er niets was gebeurd.. Tijd voor ballon nummer 2! 

De dagen na dit sensatievolle evenement, hebben we de omgeving van Inle Lake verkend. Dit per boot, fiets en te voet, maar het ballonfestival was toch wel hèt hoogtepunt van dit deel van onze reis. Na vier heerlijke dagen namen we afscheid van onze medereizigers Esther en Jaap en vertrokken we op weg naar mijn telefoon (jeah! ), met eindbestemming: de tempelstad Bagan. Hierover meer in een volgend bericht!