Het vervolg;-)

Nou wat een ervaring: met de boot naar het vaste land om vervolgens 3e klas per trein naar badplaats 'Hua Hin' af te reizen! In deze derde update lees je meer over het vervolg van ons avontuur

Het is 22:00 uur lokale tijd Koh Tao. Na een pizza - ja, dat Thaise eten, dat overigens prima smaakt, wordt op den duur eentonig - en een wifi-sessie van 4 uur, stapten we aan boord van een groot schip. We dropten onze bagage en daarna wees een Thaise schipper met een doorleefd 'Fisher men's friend' gezicht ons de weg naar de slaapcabine; dit uiteraard nadat we ons ontdeden van schoensel, want dat is hier in Thailand gebruikelijk. 

Aangekomen in de slaapcabine, waren we blij verrast: een heerlijke hoogslaper compleet met dekentje en kussen verwelkomde ons. We kletsten wat met onze Thaise buurvrouw die stiekem een 'Singa' biertje dronk uit een verfrommelde papieren zak. Daarna vielen we in slaap.  

Een 'staal-op-beton' knars gaf aan dat we aan wal konden. Gelukkig vielen we dit keer niet tussen wal en schip: "haha". 

Na een taxi-rit van een kwartier arriveerden we op het treinstation, waar we een kaartje kochten richting 'Hua Hin'. Hoewel de trein een half uur te laat was, waren we blij dàt er in ieder geval een vervoersmiddel verscheen. Dit is namelijk helemaal niet zo vanzelfsprekend, hebben we vernomen✌️

Genesteld en wel nam ik de omgeving in me op; de armoedige coupé was gevuld met zowel jonge als oudere mensen met verschillende uiterlijke kenmerken. Sommige donker als chocola, anderen wit als sneeuw. Ondanks dit diverse publiek, waren wij de enige Europeanen, wat niet onopgemerkt bleef Vriendelijk als ik ben, glimlachte ik maar naar iedereen die mij - per ongelijk of expres, wie zal het zeggen(?) - aankeek. De mensen waarderen dit denk ik, want ondanks de taalbarrière schroomden ze niet om - weliswaar met 'handen en voeten' - een gesprek aan te gaan. 

Bij iedere stop en om de 10 minuten kwamen er commercieële Asian mama's door de trein met allerlei Thaise versnaperingen. Deze werden op autenthieke wijze vervoerd, namelijk met behulp van bezemsteel. Nooit gedacht dat er zo veel aan een stok op te hangen is. Denk aan: fruit, vlees, gekookte eieren en gekoelde drankjes compleet met ijs en een rietje, verpakt in een boterhamzakje.  

Na enige aarzeling, kocht ik een zakje met fruit en een dip. Het fruit smaakte 'fris' en leek op een combinatie van wortel en appel. De dip daarentegen smaakte naar knoflook, chili en vissaus: helemaal niet fris dus. Natuurlijk laat ik me als aanbidder van lekker voedsel en delicatesses niet zomaar uit het veld slaan en na vier stukjes van .. (geen idee hoe het heette?!) begon ik de smaak - in dit geval letterlijk - te pakken te krijgen 

Een uur nadat ik mijn boek met titel: 'Ik ontsnapte uit Auschwitz' uit had gelezen, kwamen we aan op een station dat 4 kilometer van ons nieuwe onderkomen lag. In de brandende hitte - het was inmiddels een uur 's-middags - stonden we met onze rugzakken, bepakt en wel op het smeulende asvalt. Er was geen taxi, bus of tuk tuk in velden of wegen te bekennen. Pffff wat een ellende! Achteraf, na een douche viel het allemaal wel weer mee. Maar geloof me (en nee ik overdrijf niet☺️): na een lange stranddag op Koh Tao, een nachtboot en een treinreis van 5 uur zonder airco, dan verlang je naar een heerlijk verfrissend moment! Gelukkig hoeften we maar een half uur te lopen, voordat een aardig Thais stel in een taxi-busje ons een gratis lift aanbood. De afstand naar ons nieuwe 'huis' was welliswaar nog maar twee kilomeeter, maar dan nog: alles beter dan wandelen in de volle zon met een 10 kilo wegende rugzak. 

Aangekomen bij het guesthouse werden we verwelkomd door een lieve Aziatische oma. Het pand was volledig naar haar smaak ingericht, compleet met: kunstbloemen, weelderige romantische motiefjes op de muur, een ingelijste 10.000-stukjespuzzel als wanddecoratie en een breed scala aan dieren in aquariums. De sfeer in het hotel deed mij denken aan het bejaardenhuis, maar hoe dan ook: wel ontzettend huiselijk en gezellig. Het was overduidelijk dat de vrouw des huizes met een 'handige Harrie' door het leven ging, die voor ieder klusje zelf een - al dan niet professionele - oplossing bedacht; wat hier in Azië best uitzonderlijk is, want afwerking heeft hier over het algemeen nou niet echt prioriteit 

Na een welverlangde douche en een dutje veegden we de slaapkreukels uit ons gezicht en huurden we een scooter waarmee we naar de apentempel in Hua Hin gingen. Via een weg met verschillende viskraampjes arriveerden we op een heuvel met een gouden tempel die uitzicht bood op zee. Bij toeval was het net voedertijd! Een monnik ging het dagelijkse groente, fruit en tuinafval deponeren in de plaatselijk levende vuilnisemmers: de aapjes Bram liep dapper voorop en ik bleef op gepaste afstand. Ik vond onze prehistorische verwanten maar eng. Vooral de grote mannetjesapen maakte een autoritaire induk op mij en ik was bang dat ze zouden aanvallen

De volgende dag zijn we - wederom op 'aanraden van' - naar grottempel Phraya Nahkon gegaan. 'Beter goed gejat dan slecht verzonnen', dus als jullie nog suggesties hebben: graag! Achteraf waren we super blij met deze top-'tip'-trip: wat een fantastisch mooie plek. In de volgende alinea's een beschrijving. 

Na een scooterrit van 45 kilometer kwamen we via een duinlandschap aan bij een bos dat op een  heuvel gesitueerd was. We betaalden 400 Bath entree en begonnen aan onze klautertocht. Gelukkig was het niet heet: nee, helemaal niet! 'Slechts' 30 graden. Goed te doen toch?!

Enfin, terug naar de beschrijving van de tempeltocht. Langs de heuvel beklommen we een profisorisch gemetselde trap waarna we op een strand belanden. Helaas! We waren pas op 1/3 deel van onze pelgrimstocht en moesten nogmaals - ditmaal een veel zwaardere - klim maken. Halverwege deel twee begon het ook nog eens te regenen, wat het lopen moeilijker maakte, omdat de tredes 'slippery' werden. 

10 muggenbulten en een halve fles water later, kwamen we dan eindelijk in de buurt van onze bestemming; maar eerst troffen we een grote grot aan, waarvan het plafond in de loop der tijd was ingestort. Slechts een dun strookje in het midden was blijven steken. Dit leek vanuit onze positie alsof we onder een brug stonden en de lokels noemen dit steeksel dan ook: dead mens bridge, omdat het gevaarlijk zou zijn om eroverheen te lopen. 

Via een vernauwing vervolgde we onze expeditie naar het einddoel, waar we bloed, zweet en tranen voor hadden gelaten: een tempel verborgen in een grot met opendak, waardoor het zonlicht prachtig de kans kreeg om als schijnwerper de tempel te verlichten. Sportief als we zijn , waren we net op tijd, want alléén in de ochtend staat de zon op de juiste positie en kun je dit natuur/cultuurverschijnsel in volle glorie aanschouwen. 

Uitgehongerd stoptten we op de weg terug naar het 'oma-hotel' bij een restaurant om te eten. Brams ogen begonnen bij binnenkomst te glunderen, want er was een pool-tafel in the house. Ik was - na al die fysieke inspanningen(!) - niet echt te porren voor een potje poolen, maar gelukkig de 'staff' wel! En of Bram gewonnen heeft? Jazeker! Ik had niet anders verwacht 

Na deze compatatieve lunch-ervaring vertrokken we uit Hua Hin opweg naar Kanchanabouri. Een avontuur op zich. Uiteindelijk belandden we in een schoolbus. 30 kinderen in uniform keken ons geamuseerd aan. Bij het instappen checkte Bram een aantal keren of de buWaterfalls' staan op onze to do list. Hoe dit ons vergaat? Dat lees je in de volgende briefing. Deze zal wat korter zijn, want volgens Bram moet het blog niet op een roman gaan lijken. Sorry daarvoor Greetings!s echt wel naar "Kantja Naboeri" ging; de lokals hebben namelijk nogal de neiging om op alles 'ja' te zeggen en daarom moet je heel duidelijk zijn, wil je niet verkeerd uitkomen. De schoolkinderen begonnen telkens, enigzins verlegen te lachen terwijl Bram zijn verhaal deed. Eenmaal gesetteld, vroegen de studenten expres nogmaals waar we ook al weer heen gingen, waarna ze lachtten om ons antwoord

In Kanchanaburi dreef honger ons de Mac Donalds in (bluh!) en daarna checkten we in bij ons volgende onderkomen. Opnieuw een prima kamer, maar we zijn natuurlijk niet 6 uur onderweg geweest voor vettig eten en een goed bed. Integendeel! In Kanchanaburi gaan we uiteraard de 'River Kwai Bridge' bekijken. Ook de 'Erdawan Waterfalls' staan op onze to do list. Hoe dit ons vergaat? Dat lees je in de volgende briefing. Deze zal wat korter zijn, want volgens Bram moet het blog niet op een roman gaan lijken. Sorry daarvoor Greetings!